Maandag 28 augustus. Het is een uur of vijf als ik in de auto stap na een bezoek aan Theater Zuidplein. Xavier, Sharon en ik zijn vanmiddag door twee enthousiaste medewerkers rondgeleid zodat we een paar zalen konden bezichtigen. Vol inspiratie verlaat ik Zuid en rijd ik, vlak voordat ik de snelweg bereik, de file in. Het deert me niet. Met muziek van Hermanos Gutiérrez op de achtergrond, nou ja qua volume meer op de voorgrond, denk ik aan de komende edities van Het Helende Gerecht en speciaal aan de editie van 22 november waarvoor we zonet het theater hebben bezocht.
In de tussentijd rijd ik gestaag door in de tweede versnelling. Nog steeds langzaam rijdend verkeer. Op het moment dat het verkeer wat sneller gaat, zie ik op een groot billboard een reclame voorbijkomen. ‘’Lang leve het regenwoud’’ verschijnt er in grote letters. Voordat de volgende reclame zich aandient, zie ik nog net dat het over een palmolievrij product gaat. Vervolgens verschijnt de volgende reclame. ‘’Japanse Tonijn’’ schreeuwt het billboard, wederom met grote letters. Ik krijg het nog net mee en focus op de weg waar het verkeer inmiddels lekker door begint te rijden.
Terwijl de gitaarklanken nog steeds mijn auto vullen en ik inmiddels op de snelweg ben gearriveerd, denk ik na over de twee reclames die zonet voorbijflitsten. Lang leve het regenwoud en Japanse tonijn…. Wat een tegenstrijdigheid in een paar seconden tijd. De wereld zit er vol mee en ik denk meteen aan het nieuws van de afgelopen weken. Niet alleen oorlogen waar gemoord wordt maar ook hier in ons ogenschijnlijk veilige land wordt gemoord. Hoe verhoud ik me eigenlijk tot de wereld? Als ik naar het (wereld)nieuws kijk, de (wereld)politiek volg (wat ik eerlijkheidshalve niet dagelijks doe), zie ik veelal effecten van onverwerkte trauma’s die leiden tot strijd en uitingen van hebzucht en macht in allerlei vormen. Zo zijn we als mensheid toch niet bedoeld? Tegelijkertijd vraag ik me af wat ik hiermee zelf gespiegeld krijg. Ja, hoe zit het eigenlijk met mijn binnenwereld? Waar zitten hier de tegenstrijdigheden? Is het overal vrede of zijn er gebieden waar nog strijd is…woedt wellicht ergens zelfs nog een verborgen oorlog? En zo ja, wiens strijd of oorlog is het dan? En nog zo’n vraag; kan ik naar het nieuws kijken zonder getriggerd te raken of raak ik getriggerd en wil ik de barricade op? Het antwoord; Niet altijd zonder triggers en de barricade op gaan trekt mij niet.
Enfin terug naar de snelweg. Door het voorbijflitsende billboard, flitsen reflecties door mijn hoofd en komen de woorden voor een blog. Want wat trekt mij dan wel? Niet de barricade op maar ik wil wel bijdragen aan een gezondere en veiligere maatschappij. Bijdragen aan zichtbaar maken van ingrijpende gebeurtenissen die veelal zijn/ worden weggestopt o.a. onder invloed van schuld en schaamte. Als we wegstoppen en wegkijken dan kunnen we ons potentieel niet volledig leven. Dat maakt dat het werkbezoek aan het theater mij zo blij maakt. Want het is ons gelukt om de voorstelling Another Day in Paradise dit jaar nog naar Rotterdam te halen. We zijn in co-creatie met Jeannie Zuiderwijk en het ADIP-team. In mijn vorige blog ‘Geweld in Zicht’, kun je lezen wat deze voorstelling bij mij teweegbracht en hoe dit tot de samenwerking heeft geleid die nu gaande is. Achter de schermen zijn we druk bezig met de voorbereidingen. Op weg naar Another Day in Paradise & Het Helende Gerecht in Theater Zuidplein!
Deze speciale editie vindt plaats op 22 november. Een mooiere datum konden we ons niet wensen want 25 november start Orange the World, de wereldwijde campagne tegen geweld tegen vrouwen en meisjes.
Mijn hart is er vol van. Bij thuiskomst wil ik het liefst meteen gaan schrijven maar er zijn eerst nog andere dingen te doen. Zoals altijd weet ik dat de woorden die tijdens de autorit verschenen, niet zullen verdwijnen en wacht ik geduldig af wanneer het moment daar is om te schrijven. Er komen superdrukke weken aan en soms vraag ik me af waarom ik met zoveel dingen bezig ben. Een familiefeest in de tuin met logees uit het buitenland, datzelfde weekend een cateringopdracht als vriendendienst (lees: in één weekend dus voor vijftig personen twee rijsttafels koken), in een korte tijd drie edities van het Helende Gerecht (20 september, 3 oktober en 22 november) en 8 oktober ShareNess Exploration. Dit alles naast mijn agenda dagelijks gevuld met individuele sessies…oh ja en een studie volgen met de nodige intervisies en lesweekenden.
Okay, niet te veel over nadenken, rustig blijven ademen en leven bij de dag. Immers diep van binnen weet ik; Hier heb ik te zijn en dit heb ik te doen. Wellicht is dít de barricade opgaan op mijn manier; Connecten, delen en co-creaties aangaan met mensen die ook maatschappelijk willen bijdragen aan een constructieve wereld. Mensen zoals Sharon, Xavier en zijn familie, Yvette (producent ADIP), Jeannie en vele anderen. Middels co-creaties bundelen we ons potentieel en schijnen we licht op hetgeen dat gezien en gehoord wil worden in kader van erkenning.
En wat betreft de titel van dit blog? Vooralsnog zat ik lekker in de auto, eet ik af en toe tonijn en draag ik hiermee niet bij aan een betere wereld. Over tegenstrijdigheden gesproken ; )
Inmiddels is de ticket link aangemaakt en kunnen kaartjes voor 22 november gekocht worden. De voorstelling Another Day in Paradise is een indrukwekkende solovoorstelling over intieme terreur en femicide. Na de voorstelling vindt een nagesprek plaats met panelleden. We zorgen voor een zachte landing aan de verbindende tafels van het Helende Gerecht waar met liefde een heerlijke maaltijd wordt geserveerd. Er is plaats voor maximaal 80 bezoekers. Wil je erbij zijn? Zie link hieronder. We heten je 22 november met liefde welkom in Theater Zuidplein.
Another day in Paradise & Het Helende Gerecht | With the FAM
Vanessa Hermens, 7 september 2025
