Vanessa Hermens
Mijn missie
Verspreiden dat Liefde zegeviert zodra we vanuit Innerlijke Vrijheid ons leven leiden
Mijn missie
Verspreiden dat Liefde zegeviert zodra we vanuit Innerlijke Vrijheid ons leven leiden
Van Limburg naar de Randstad
Als kind groeide ik op in Swalmen, een dorp in Limburg. Mijn ouders waren vrij jong toen ze mij kregen. Mijn moeder moest nog achttien worden en mijn vader was net negentien jaar oud. Heel lang heb ik met gemengde gevoelens naar mijn kindertijd en jeugd gekeken. Aan de ene kant was er veel (Limburgse) gezelligheid maar er was ook een schaduwkant.
Mijn moeder, een jonge Indische vrouw, droeg familiegeschiedenis met zich mee die ze met mij deelde toen ik hier te jong voor was. Zo werd ik op jonge leeftijd belast met destructieve verhalen over mijn grootouders en de kindertijd van mijn moeder. Ik dacht altijd dat het drankmisbruik en de depressieklachten van mijn moeder, te maken hadden met hetgeen zij in haar gezin van herkomst had meegemaakt. Mijn opa was een KNIL- militair die getraumatiseerd uit de oorlog is gekomen en mijn oma is van hem gescheiden toen mijn moeder drie jaar oud was. De klachten van mijn moeder wijdde ik aan wat zij had meegemaakt in haar kindertijd. Ik herinner me nog dat ik als jong meisje zei: ”Hoe het wel moet weet ik niet. Maar ik weet een manier hoe het niet moet en ik ga het anders doen.” Een besluit om destructieve patronen uit onze familiegeschiedenis te doorbreken. Inmiddels weet ik dat dit het magisch denken van een kind is en dat ik meer heb herhaald dan ik toen ooit had kunnen vermoeden.
In 2019 ontdekte ik dat mijn moeder een groot verlies had geleden toen ik drie jaar oud was. En dat het niet kunnen verwerken van dit verlies, effect heeft gehad op mijn kindertijd. Dit ontbrekende stuk geschiedenis, deed voor mij nog meer op z’n plek vallen waardoor ik anders naar de schaduwkant uit mijn kindertijd en jeugd kijk.
Ons familiesysteem is gebukt gegaan onder transgenerationeel trauma. Het is dus niet zo gek dat ik tijdens de opleiding Psychodynamisch Therapeut, mijn voorliefde ontdekte voor het systemisch werken. Ik heb niet alles kunnen doorbreken zoals het jonge meisje ooit in de jaren zeventig had besloten; maar door mijn studies, leertherapie en mijn werk als therapeut, hebben vele verschuivingen plaatsgevonden. Naast herhaling, is er ook veel doorbroken.
Terugkijkend naar mijn jeugd, zie ik hoe ik als achttienjarige vanuit Limburg vertrok naar Utrecht om te studeren en vanwege de liefde uiteindelijk in Gouda terechtkwam. Mijn studie had ik ‘ingeruild’ voor een baan als filiaalhoudster in een kledingzaak. Het begin van een veelzijdige loopbaan in de commerciële sector, van waaruit ik besloot weer een studie op te pakken. In die periode was ik net gescheiden en alleenstaande moeder van een dochter van drie jaar oud. De studie met bijbehorende stage bleek teveel te zijn waardoor ik met pijn en moeite besloot te stoppen. Dit was de zoveelste keer dat ik een studie niet afmaakte. Jaren later kwam de studie van mijn leven op mijn pad. En wat in mijn jonge jaren niet lukte, lukte nu wel. Vier jaar studeren naast mijn baan als Casemanager Activering. Inmiddels eenentwintig jaar na de scheiding, heb ik de opleiding Psychodynamisch Therapeut afgerond en ben ik een aantal jaartrainingen verder. In het kader van specialisatie in complex trauma, volg ik op dit moment modules bij Interakt in Tiel. Tevens volg ik bij SSB (School voor Systemisch Bewustzijn) de jaartraining TransCultureel Systemisch Werk (TCSW). De liefde voor mijn vak is enorm omdat ik dagelijks getuige ben van wat het mensen brengt. En niet geheel onbelangrijk; Door wat het mij op persoonlijk vlak heeft gebracht en nog steeds brengt, kan ik leven en werken vanuit Innerlijke Vrijheid. Ik kijk uit naar alles wat ik vanuit I AM nog meer ga creëren en verwezenlijken.
“Mama, wanneer zien we de zee?” Ik ben een jaar of zes oud en zit met mijn ouders in de auto. “Bijna” zegt mijn moeder.
Na een lange rit is de zee eindelijk in zicht. Blij kijk ik vol bewondering naar de zee. Ik kan niet wachten tot we er zijn. Vakantie in Frankrijk, aan de Côte d’Azur.
We zijn er. Ik stap uit de auto, haal diep adem en geniet van het uitzicht. Surfers rennen naar beneden om het water in te gaan. Wind en hoge golven. Hier sta ik dan in Biskaje aan de kust. Ongeacht het land, ongeacht mijn gemoedstoestand, bij de zee is het altijd goed.
En nu is het meer dan goed. Ik loop namelijk het surfstrand op dat mijn dochter ons heeft aanbevolen. We zijn hier om haar te bezoeken. Terwijl een van de dochters van mijn lief surfles krijgt, leun ik tegen een rots en tuur ik naar de zee. Het geluid van de wilde golven, de geur van de zee, de mooie kleuren, de wind, dit alles voedt mijn ziel.
Zondag vliegen we terug. Ik weet nu al dat het afscheid mij zwaarder zal vallen dan het afscheid van een paar maanden geleden op Schiphol. Toen vertrok mijn dochter naar dit mooie land. Ik denk nog maar niet aan zondag. De komende dagen geniet ik van ons samenzijn. En wat ik koester, is deze mooie plek aan zee die ze met ons heeft gedeeld.
De liefde voor de zee, doorgegeven aan mij door mijn moeder. Ik ben haar dankbaar voor deze liefde omdat ik altijd kan thuiskomen bij de zee. “Houd je van de zee?” vraag ik aan mijn dochter. Instemmend knikt ze ja.
