Mijn vorige blog, Limburgs Grondgebied, eindigt met een alinea over de Mastercourse die ik volg bij SSB. Het eerste lesweekend was net achter de rug. Metaforisch gezien een aftrap van een anderhalf jaar durende reis met onbekende bestemmingen. Voorafgaand aan de laatste alinea, schreef ik dat ik had af te dalen naar Limburgs Grondgebied. Inmiddels ben ik er geweest. De stad waar ik vijf jaar geleden, op een winterse zondagochtend samen met mijn lief het Laurentius Ziekenhuis verliet. In stilte liepen we door de draaideur naar buiten waar de frisse winterlucht ons tegemoet kwam. In onze handen een paar tassen met spullen van mijn moeder en de kaars uit de stilteruimte. Op de achtergrond luidende kerkklokken. Een zondagochtend die ik nooit zal vergeten.
Roermond
Vrijdag 17 januari 2025. Terwijl de avond zijn intrede doet en de stad in mist is gehuld, loop ik met mijn lief op het Munsterplein. Even sta ik stil om een foto te maken van de Munsterkerk. Het plein en de kerk hebben in de mist iets surrealistisch. Een herinnering dient zich aan terwijl ik naar de kerk kijk. Als kind zat ik hier samen met mijn moeder op een terrasje en at ik voor het eerst een tosti Hawaï. Dit was ergens eind jaren zeventig. Het stond op de kaart en mijn moeder vroeg wat het was. Een tosti met ananas, zo legde de serveerster uit. Niets bijzonders maar toentertijd voor mij wel. Mijn moeder kende het niet dus was het voor mij een speciale tosti. Iets anders wat het speciaal maakte; Deze uitjes met mijn moeder waren spaarzaam. Later heb ik als tiener, heel wat keren de klokken van de Munsterkerk horen luiden op vroege zondagochtenden. Ik logeerde dan bij mijn jeugdvriendin. We lagen dan net een uurtje in bed na een nacht stappen of een feestje bij haar thuis.
Terwijl we verder lopen, praten we na waarbij we terugblikken op deze bijzondere dag. Een dag doordrenkt met liefdevolle herinneringen, tranen en humor. Nog één keer kijk ik naar de kerk en het plein om vervolgens links af te slaan. Via de Munsterstraat lopen we terug richting de Swalmerstraat waar onze auto staat geparkeerd. De straat waar ik ooit als tiener balletlessen volgde en waar ik vanochtend bij aankomst, voor het eerst sinds vijf jaar mijn voeten op Roermonds grondgebied zette. Op weg naar de uitvaart die mij terugbracht naar deze stad.
Liefde
We lopen door de Munsterstraat en komen tot stilstand bij het huis waar mijn jeugdvriendin en haar broer zijn opgegroeid. Het huis waar de houten keukentafel stond waarover ik in mijn vorige blog schreef. De tafel die, vandaag tijdens het afscheid, een rode draad vormde in de liefdevolle afscheidswoorden van de sprekers. Een collectieve herinnering waarin ontelbare verhalen van vele mensen samenkomen. Wat is daar aan die tafel veel gedeeld, geleefd, gevierd, gehuild en gelachen, met als spil de moeder van mijn vriendin. Ik kijk naar het huis waarvan de deur altijd openstond voor familie, vrienden en iedereen die een hartelijk, warm welkom kon gebruiken.
Terwijl we verder lopen, deel ik herinneringen met mijn lief en lachen we nog na om de humor van mijn vriendin, haar broer en neef. We zijn dankbaar dat we vandaag bij het afscheid mochten zijn en onze steun konden betuigen aan mijn vriendin, haar gezin en familie. Mijn lieve vriendin, die me een paar uur eerder aankeek terwijl we aan het lachen waren om hilarische anekdotes. “En hoe is het om weer terug te zijn in Roermond?’’ We keken elkaar veelbetekenend aan en ik antwoordde haar dat het goed voelde. Dit gevoel was ik nagenoeg vergeten. Ik besef dat ik vandaag ben thuisgekomen in de stad die ik, sinds het overlijden van mijn moeder, niet meer heb bezocht. De ouderwetse bakkersbroodjes en de kraakverse vlaai geserveerd tijdens de koffietafel, het dialect en bovenal de vriendschap die zoveel herinneringen met zich meebrengt; Dit alles voelt vertrouwd.
Aangekomen bij onze auto besluiten we om nog even naar mijn vader en zijn vriendin te gaan. We rijden de Maasbrug op. Inmiddels is het donker en laten we de stad gehuld in mist, achter ons. Op weg naar het dorp waar mijn vader woont.
Herinneringen die samenkomen
Bij mijn vader aangekomen vertel ik over de uitvaart, de ontmoetingen tijdens de koffietafel, hoe het was om weer door Roermond te lopen en hoe mooi de stad eigenlijk is als je door de binnenstad wandelt. Vandaag heb ik de stad door andere ogen gezien. Vandaag heb ik ervaren dat in mijn innerlijk landschap, dáár op Roermonds Grondgebied, zoveel meer ligt dan alleen de rouwe pijnlijke herinneringen van vijf jaar geleden.
Door het delen van herinneringen, ontdek ik dat mijn vader als kind in Roermond naar de basisschool ging. Zijn school lag vlak naast het huis op de Munsterstraat waar ik vroeger een veilige thuishaven vond. Als klein jongetje moest hij alleen met de bus van Heythuysen naar Roermond. Mijn opa vond dat de basisschool in Heythuysen niet voldeed dus moest mijn vader naar Roermond, zo vertelde mijn vader. Ik kan me er niets bij voorstellen; Een klein kind dat zo’n heel eind zelfstandig naar school moet reizen. Andere tijden, denk ik dan maar.
Wanneer ik een anekdote deel die vandaag meerdere keren voorbijkwam, waarin de frietzaak op het Munsterplein voorkomt, deelt mijn vader een eigen herinnering. Zijn oudere broer die op de middelbare school in Roermond zat, moest wekelijks van mijn oma bij diezelfde zaak op het Munsterplein, een frietje kopen voor mijn vader die daar tussen de middag op de basisschool overbleef.
Nooit beseft dat een deel van mijn vader z’n kindertijd, zich in dezelfde straat heeft afgespeeld waar ik als tiener zo vaak te vinden was. In gedachten dwaal ik af. Ik zie mijn vader dáár, in de jaren vijftig, als jongetje lopen en vervolgens mezelf als tiener in de jaren tachtig. De Munsterstraat, twee keer in een andere tijdsgeest. Een bijzonder en bijna filmisch beeld speelt zich af in mijn hoofd. Alsof twee tijdlijnen op twee verschillende jaartallen bij elkaar komen. Dat we ondanks het mistige weer toch nog even langs mijn vader zijn gegaan, stemt me gelukkig.
Inmiddels is het al laat in de avond en wordt het tijd om richting huis te rijden. We nemen afscheid van mijn vader en zijn vriendin. Zoals de hele week al het geval is, is er inmiddels een dikke mist over het hele land neergedaald. We rijden de snelweg op en ik denk terug aan 1988. Het jaar dat ik uit Roermond ben vertrokken. Een beeldende herinnering dient zich wederom aan; Mijn jeugdvriendin en ik zijn op weg naar Utrecht. Daar op diezelfde snelweg druk aan het kletsen in haar oude Saab, onderweg naar een afspraak met haar huisbaas. Een paar weken daarvoor, heeft haar moeder mij geattendeerd op een vrijgekomen kamer in het studentenhuis waar mijn vriendin woont.
En zo geschiedde.
Vanessa Hermens, 16 februari 2025
In Memoriam
Lieve Mar-Li
Het is nauwelijks in woorden te vangen waarvoor ik je dankbaar ben. Ja, er is toch één woord dat volstaat: Dank voor Liefde.
Een mooie reis gewenst met Hemelse Ontmoetingen.
