Woensdagavond 29 januari 2020. Mijn moeder en ik voerden ons laatste telefoongesprek. Ze bood haar excuses aan. Die zondag daarvoor, had ze commentaar gegeven op mijn korte kapsel. Ze vond het veel te kort. Ik zei dat excuses niet nodig waren en dat ik het helemaal niet erg vond. Er waren belangrijkere dingen die onze aandacht vroegen. Ik vroeg haar of ik toch echt niet de volgende dag naar haar toe zou komen. Nee het was niet nodig, zei ze. De diëtiste zou komen (mijn moeder was zwaar ondervoed) en als het nodig was, zou ze mijn vader bellen. We spraken af dat ik vrijdag naar haar toe zou gaan. Ik zou haar helpen met douchen. Helaas liep dit anders. Mijn partner en ik belandden in een onbeschrijfelijke situatie. Een situatie waarvan ik me een paar uur later besloot af te wenden. Dit zodat ik zo goed als mogelijk, presence zou blijven tijdens het bijstaan van mijn moeder. Zondag 2 februari 2020 overleed mijn moeder. In ons bijzijn.
Niet lang daarna vond de eerste lockdown plaats. Mijn superkorte kapsel groeide langzaam uit model. Geen kappersbezoek mogelijk in die periode. Kortom even doorzetten en mijn haar laten groeien. Een besluit waar mijn moeder vast blij van zou worden. Op een gegeven moment viel het mensen op. Na jarenlang voor de korte look te zijn gegaan, had ik langer haar. Bij opmerkingen over de lengte, grapte ik dat ik ook wel eens mijn haar in de wind wilde laten wapperen. Tegen intimi zei ik dat het een eerbetoon was aan mijn moeder. Mijn moeder, die mij het liefst zag met lang haar en mijn natuurlijke haarkleur.
Zo liep ik de afgelopen drie jaar rond met wat langer haar. Misschien nog niet helemaal naar tevredenheid van mijn moeder. Immers wel geblondeerd. Dat dan wel. Dat begon al in de jaren 80, met de befaamde coupe soleil van toentertijd. Als peuter had ik blonde krulletjes maar al snel veranderde de kleur naar donkerbruin haar. Heel wat keren is mijn haar verprutst door al dat blonderen en verven waardoor ik uiteindelijk bij superkorte kapsels uitkwam. En iedere keer als ik bij mijn moeder kwam, had ze wel iets op te merken. Soms vond ze het leuk maar vaak vond ze het vooral zonde van mijn natuurlijke haar. Ik begrijp haar wel. Mijn dochter heeft krullen die ze styled terwijl ik haar krullende haar juist prachtig vind.
Ondanks dat mijn haarlengte een soort eerbetoon aan mijn moeder was, heb ik gisteren besloten dat het er vanaf moest. Weg met dat droog geblondeerde haar. Wat er naast nog wat blonde plukken overbleef, was natuurhaar met een bijna kastanjeachtige kleur. En hier en daar wat grijs uiteraard. Op advies van mijn kapster Alma, heb ik niet gekozen voor verf maar voor iets dat wel de blonde plukken kleurt en mijn natuurlijke kleur een boost geeft. Oh ja en het pakt niet op de grijze haren. Geeft niets. Laat het er maar zijn dat grijs. Geen verf meer, geen uitgroei meer. Ik ga voor mijn eigen kleur. Dus lieve mam; ‘’Sorry, toch weer een heel stuk van mijn haar af. Kort kapsel, maar wel meer met eigen kleur!’’
Gisteravond kwamen de woorden ‘Kleur bekennen’ in mij op. Het begin van dit blog. Een blog dat al schrijvende, me doet beseffen dat ik nog aardig ben afgesplitst van de gebeurtenissen die plaatsvonden op vrijdag 31 januari 2020. De dag waarop we mijn moeder aantroffen in een onmenswaardige situatie. Het besef, dat het okay is om deels nog afgesplitst te zijn van de emoties die bij die dag horen. Ik beken kleur. Er is nog steeds schuldgevoel en het verdriet dat daaronder zit, dient zich bij tijd en wijle aan. Dan is het er weer even. Die rauwe pijn, niet te doen en tegelijkertijd ook weer wel.
Het knippen van mijn haar staat ongemerkt symbool voor een nieuwe fase. Gisterochtend heb ik in kapsalon https://www.hairbyalma.nl/ (‘sluipreclame’ voor mijn lieve vriendin Alma), zonder dat ik het doorhad, iets afgesloten. En zoals we de afgelopen drie en half jaar steevast deden; Bij mijn volgende kappersbezoek, hebben we het ongetwijfeld weer even met een knipoog over mijn moeder zodra Alma de schaar in mijn haar zet.
Vanessa Hermens, 29 juli 2023
