Van bijstandsmoeder naar Casemanager Sociale Zaken is een persoonlijk verhaal als ode aan mijn baan bij de GR IJsselgemeenten. Ik ben mijn oud- collega’s dankbaar voor de samenwerking. De GR IJsselgemeenten ben ik dankbaar voor alle mogelijkheden die geboden zijn waardoor ik mijzelf als professional kon ontwikkelen. Ook ben ik dankbaar voor de fijne samenwerking die ik nu als ondernemer mag voortzetten met Sociale Zaken van de GR IJsselgemeenten!
Van Bijstandsmoeder naar Casemanager Sociale Zaken
Najaar 2001
Daar zit ik dan. Mijn haar strak naar achter gebonden in een rommelige knot en de indringende geur van Prioderm om mij heen. En nu maar hopen dat niemand naast me komt zitten!
Terwijl ik wacht denk ik aan de vele vuilniszakken in mijn gang. Zakken vol jassen, kleding, beddengoed en knuffelbeesten. Mijn wasmachine is stuk en als ‘kers op de taart’ hebben mijn dochtertje en ik op de peuterspeelzaal hoofdluis opgelopen. Niet wetende of ik moet lachen of huilen kies ik maar voor het eerste. Hier zit ik dan zo ‘hip’ mogelijk gekleed met mijn hoofd vol antiluizenspul, te wachten op mijn bijstandsconsulent.
Eigenlijk zit ik er doorheen en de moed zakt me in de schoenen. Ik heb een nieuwe consulent die nors overkomt en de puntjes nogal op de i zet. Tot mijn blijdschap loopt mijn vorige consulent naast hem wanneer hij me komt halen voor het gesprek. Wat fijn dat zij erbij is!
Het driegesprek is voorbij. Opgelucht stap ik naar buiten. Ik heb een gedeeltelijke uitkering omdat ik parttime werk en heb zonet toestemming gekregen om een dagdeel per week minder te werken. Het effect van de scheiding op mijn driejarige dochter en mezelf, had ik onderschat. Ik dacht even een studie en werk te combineren met alle gevolgen van dien. Nu krijg ik ademruimte en kan ik orde op zaken stellen. Mijn aanvraag bijzondere bijstand voor een nieuwe wasmachine is afgewezen. Hier had je voor kunnen sparen, zo werd mij verteld. Had inderdaad gekund. Ware het niet dat mijn administratie een puinhoop is en de betalingsachterstanden niet te overzien. Dit heb ik uiteraard zonet niet verteld. Altijd goed betaalde banen gehad en nu in deze situatie beland. De schaamte overheerst.
1 april 2012
‘’Zo Nes, van bijstandsmoeder naar Casemanager Sociale Zaken’’ zeg ik tegen mezelf terwijl ik in Capelle aan den IJssel arriveer. Samen met nog een kandidaat gekozen uit meer dan vierhonderd sollicitanten! Met een grote glimlach rijd ik verder. Op weg naar mijn eerste werkdag als Casemanager Activering.
Aangekomen op het parkeerterrein parkeer ik mijn auto. Ik ga het gebouw in op weg naar de derde verdieping en heb geen idee van de reis die mij de komende jaren te wachten staat….
Najaar 2020
Een paar maanden geleden trof ik mijn eerste bijstandsconsulent op een verjaardag. Negentien jaar na dato. Ik vertelde haar hoe blij ik toentertijd met haar was en dat ik mij zo gesteund voelde door haar. ‘’Wat dacht je!’’ was haar reactie: ‘’ Ik was zelf alleenstaande moeder.’’ Inmiddels is ze met pensioen. Ze vertelde me hoe belangrijk zij het vond om alleenstaande moeders in de bijstand te ondersteunen en stimuleren om aan het werk te gaan en/ of een studie op te pakken.
Haar missie deel ik. Als ervaringsdeskundige heb ik ervaren hoe belangrijk het is dat de professional die tegenover jou in de spreekkamer zit, jou voor vol aanziet. Dit ongeacht de chaos of problemen waar je op dat moment mee te kampen hebt. Het is geen toeval dat ik na mijn ‘bijstandsperiode’ uiteindelijk als re-integratieconsulent aan het werk ben gegaan.
Enfin, terug naar 2012. Ik was op weg naar de baan waarbij we als Team Activering, konden pionieren, klanten gelijkwaardig konden bejegenen, trainingen geven en onszelf als professional konden ontwikkelen. Een baan met ruimte voor creativiteit en vrijheid om trajecten en trainingen zelf vorm te geven.
Vol enthousiasme heb ik me in deze baan gestort om vervolgens tegen muren aan te lopen en meerdere malen op een punt te belanden waarbij ik het liefst gillend het gebouw was uitgerend. Achteraf bezien waren het mijn eigen muren waar ik met volle vaart tegenaan botste. En voor wie of wat wilde ik nou eigenlijk heel hard wegrennen?
Voor mijzelf, zo bleek. In feite rende ik al jaren weg door heel hard te werken. Dat is waar ik vertrouwd mee was. De lat lekker hoog voor mijzelf en mijn omgeving leggen maar ondertussen niet trouw zijn aan mezelf. En dan wijzen naar de organisatie en collega’s. Kortom van slachtoffer-energie naar dader-energie. Maar het kon toch niet zo zijn dat ik op een negatieve manier zou stoppen met een baan waar ik met zoveel passie was ingestapt?
Dus ik ben gebleven en de reis aangegaan. Een reis naar binnen met vertraging, soms tot stilstand. En wat zich ook aandiende, ik bleek in staat om te blijven. De opleiding Psychodynamisch Therapeut met bijbehorende leertherapie heeft mij hierbij gediend. Vier jaren van inzichten, bewustwording, verdieping en niet te vergeten vakkennis.
Kortom begin april 2012 was ik op weg naar de baan waarbij ik mocht pionieren, vallen en opstaan, ontwikkelen, leren en groeien. Een baan waardoor ik een huis kon kopen, een vierjarige studie kon betalen en een systemische jaaropleiding vergoed kreeg. Tevens een baan waarbij ik ruimte kreeg om parttime te werken zodat ik daarnaast kon ondernemen.
De laatste jaren heb ik dan ook mijn werkplezier en passie bij de GR IJsselgemeenten hervonden. Vorig najaar kreeg ik de gelegenheid om met de pilot Psychodynamica te starten. Klanten konden, binnen hun traject bij Sociale Zaken, gebruik maken van psychodynamische therapie. Hierdoor was er ruimte voor o.a. traumaverwerking, rouwverwerking en systemisch werken. Niet alleen ik ben de IJsselgemeenten dankbaar voor deze pilot maar bovenal de deelnemers. Bewustwording, inzichten, verwerking en verdieping hebben ervoor gezorgd dat zij verder kunnen.
Nu na ruim acht en half jaar, is het voor mij tijd om verder te gaan. Niet vanuit frustratie maar vanuit liefde. Gooi geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt, is het gezegde. Als tegenhanger bedacht ik dat ik ook op teenslippers kan lopen als het moet. Vanuit innerlijk weten en vertrouwen heb ik een paar weken geleden mijn baan per januari 2021 opgezegd. Mijn leidinggevende gaf aan het jammer te vinden maar reageerde enthousiast vanwege het feit dat ik de keuze heb gemaakt om verder te gaan daar waar mijn hart het meeste ligt. En dat is in mijn werk als therapeut. Het mooie is dat iedereen in mijn omgeving met hetzelfde enthousiasme reageert en blij voor me is. En wat blijkt? Het worden helemaal geen teenslippers in januari maar gewoon een paar goede laarzen!
In 2014 tijdens de introductiedag voor de opleiding Psychodynamisch Therapeut, sprak een van de docenten de slotzin van dit stuk uit. Toen wist ik het; Deze opleiding ging ik hoe dan ook doen. Een besluit vanuit hetzelfde innerlijk weten en vertrouwen waarmee ik mijn baan heb opgezegd.
‘’Als je besluit om iets vanuit jouw hart te doen, beweegt jouw omgeving vanzelf met jou mee.’’
Vanessa Hermens, 3 oktober 2021
